Są w życiu człowieka tak trudne i skomplikowane sprawy, których zdaje mu się, że nie da się załatwić, tkwiąc w abstynencji. A podróżowanie w czasie z pewnością do prostych spraw nie należy. Nawiasem mówiąc, w naszym kręgu kulturowym chyba nie trzeba ciągnąć wykładu w tej kwestii.
Warszawocentryczność jest chorobą zaraźliwą, a grupą szczególnie narażoną na tę przypadłość są politycy. Bo niby jesteśmy najgęściej zaludnionym regionem w kraju. Niby z racji tego mamy największą liczbę parlamentarzystów, tylko niestety niewiele z tego wynika.
Gdyby dać im do ręki łopatkę i wiaderko, to mamy murowaną rewolucję w piaskownicy, walenie po łbach, ciągnięcie za włosy, sypanie piaskiem po oczach i rozpaczliwe wzywanie dorosłych na pomoc. Tyle że bardziej dorosłych już nie ma. Oni są najstarsi, a jak dzieci się zachowują, jak dzieci…
Zawsze myślałem, że jak bezrobocie jest niskie, to znaczy, że gospodarka ma się nieźle. Pracodawcy, aby zatrzymać u siebie pracowników, muszą im podnosić pensje. Pracownicy mają więcej pieniędzy, za które kupują więcej towarów i usług oferowanych przez firmy, a więc i firmy zyskują. Okazuje się, że zdaniem niektórych jest dokładnie na odwrót.
Koniec świata przychodzi znienacka, jak złodziej i do każdego indywidualnie. I zawsze, już po wszystkim, świadkowie końca świata opowiadają sobie, że przeczuwali, że coś wisiało w powietrzu, coś błysnęło dwa razy i zgasło. Ale pewności nie mieli. I całe szczęście, że nie mieli. Mając pewność, pozbywasz się nadziei i wiary, że walka do końca ma sens.
Mnie i Was pewnie też od małego uczono, że żeby dobrze zarabiać, trzeba się pilnie uczyć, zdobyć dyplom i kwalifikacje. Tłuczono nam do głowy, że trzeba mieć w ręku fach. Tymczasem okazuje się, że wystarczy w niej trzymać smycz z psem przymocowanym do drugiego końca.
W efekcie nowej dyrektywy urzedników z Brukseli, odkurzacz, który dzisiaj w sklepie kosztuje 300 zł, będzie kosztował 600 zł, ale to już pań i panów z UE pewnie niespecjalnie obchodzi.
W każdej pracy prędzej czy później dopadnie Was wrażenie, że jesteście w szpitalu wariatów. Chodzi o to, aby mieć poczucie, że nie jesteście pacjentami, ale co najwyżej pielęgniarzami w tym szpitalu, a najlepiej członkami ekipy budowlańców remontujących ową placówkę, aby i pacjentom, i pielęgniarzom żyło się lepiej.
Nie jestem na tyle naiwny, żeby wierzyć, że ktokolwiek wypłaci nam odszkodowanie za ten gigantyczny potencjał gospodarczy, naukowy i społeczny, który udało nam się zbudować w II RP i który został nam bezpowrotnie odebrany w 1939 roku. Pamiętać i przypominać o nim przy każdej okazji jednak warto.
Okazuje się, że wbrew temu co przez ostatnie dekady tłukli nam do głowy różni mądrale, kapitał jednak ma narodowość i jest z reguły bardzo przywiązany do swojego paszportu. Okazuje się też, że w wielkiej, szczęśliwej europejskiej rodzinie najbogatsi krewni potrafią twardo bronić swojego majątku, swoich przedsiębiorstw i miejsc pracy.